Σε λιγότερο από έναν χρόνο ,
δεν θυμάμαι ποιον γνώρισα και πόσους ξέχασα …
Μ’ ένα χτες πεπρωμένο,
με συμβουλεύουν ακόμη για ένα υποχρεωτικό αύριο …
ορκίζομαι στην έξοδο,
η επίμαχη προσευχή να γέρνει ,
παραδομένη στην πίσω τσέπη του jean του
όποτε η ταυτότητα μου θα σέρνεται με τις παλάμες στο
επιρρεπές ξεκούμπωμα ...
ορκίζομαι στο άσυλο εκείνο
που προστατεύει το δάχτυλο τους
από την απέλαση του ‘εγώ’ τους …
όλοι, ένστολοι πρόσφυγες του έρωτα
που κυνηγούν χειροπέδες
στα κενά του νόμου …
ο θάνατος μου , and me …
δύο, στο σύμπαν are emotionally absent,
with something in common :
ένα βραχιόλι με κοχύλια …
tango …
