Κυριακή

ναι, αδυνάτισα …

η χρήση του πάθους ήταν αυθεντική

έμεινε όμως η σήψη επάνω μου
διεισδυτικά ακάθαρτη, διχοτομημένη …

μάθε το
si jamais tu me caresses …

βλέπω την σκιά μου στο αναμορφωτήριο
εμβολιασμένη από το κομποσκοίνι της πίστης
κ τους ‘άλλους’,
επισκεπτήριο χέρι στα σκέλια της φυλακής μου …

σχέση μετάλλων
ανακεφαλαίωση αρωμάτων
αλχημεία του ‘ΑΜήν’ …

εμβέλεια , όχι , δεν με επηρεάζεις …

γράμματα συμμετέχουν
στην Σινδόνη της ηδονής
μόνο για την ξεφτισμένη πλευρά του jean μου …

έτσι κοιμάμαι …

ως αναβάτης της άμμου , κοιτώ,
πίνω από το δέλτα της όρασης σου
το στάσιμο νερό των δακρύων …

άφησες ένα σημάδι στον ώμο
σκόρπιες μαντίλες σε πηγάδια σύγκρισης
ταραγμένο έδαφος που ψάχνει το δηλητήριο της επόμενης πληγής …

στην άλλη πλευρά ,
επιπλέουν στο λιμάνι δήθεν θύελλες ,
μεθυσμένες ανταύγειες
βρεγμένες από κύματα αναλύσεων …

είσαι κτητικά ηττημένη …


δώσε μου το ‘Οποτε’
αρκεί να γδάρεις την ανατριχίλα του υφάσματος

για αυθεντικές ανταλλαγές δέρματος , ξερνάω τεχνοτροπία …


tango …

' στο τέλος κάθε αντοχής ' …