Πέμπτη

Κρίμα ,
η ιδιοτροπία των ανθρώπων
να βλέπει ακόμη , άφυλλο το φεγγάρι …

η τιμωρία κολύμπησε
αργά στο ρεύμα της απόδρασης …

όσο την αποφεύγεις,
εγρήγορση του αίματος
προκαλεί στις όχθες …

πανικό, στο στόμιο του μπουκαλιού …

αποκαλεί τις ρυτίδες (?)
συνδέει την τροχιά της επικοινωνίας
στον δορυφόρο των αιμοσφαιρίων …

είναι η μόνη σωστή διάγνωση
στην αρρώστια της παραδοχής …

βλέπει τρισδιάστατα τα πάθη μου
κ φυσάει την φωτιά
για περισσότερα στρέμματα στάχτης … κ αναμονής …

μόνη να τα μαζεύω …
εκείνη, να τα αναζοωγοννεί …

δεν γκρεμίστηκε το ‘λυχνάρι ‘
κ ο τοίχος με τις αποτυπωμένες φιγούρες
υπακούει 20 χρόνια μετά , στον barman
που καταράστηκε την ομοιότητα του βλέμματος μας …

μαζεύτηκε κοινό
ακόμη κ ο άνεμος δυσκολεύεται
κ τον βοηθάω μόνο με πειρατικές εμπειρίες …

όπως ,
συλλογή πατημένων προφυλακτικών
στα πέταλα υπάκουων εραστών …

Ετσι,
για να με θυμούνται στα προγονικά τους ένστικτα !
έστρωσα τις σπηλιές τους
με τραπεζομάντιλα από τα απομεινάρια τους !

θέσεις θα βρουν!
μόνο οι διαστάσεις μου διαφεύγουν …

διεκδικούν με λάθος αιχμηρά αντικείμενα

δηλώνουν ταχύτητα
κ οι άριθμοι χτύποι τους , ανακεφαλαιώνουν ανάποδα …

όποτε δοκιμάζω το κόκκινο
γιατί ξέρεις πως να με σταματάς
στο βαλτωμένο ηλιοβασίλεμα ?
tango …


p.s : έχω να σου πω για συσκευασίες ανθρώπων …