Αποδήμησε το αίνιγμα
σε τόπους lunatic …
από τα φλογερά εισαγωγικά (‘)
από τα ψυχρά ερωτηματικά (?)
από το καχύποπτο χρώμα της ψυχής …
Εκπέμπει βαλτωμένες συχνότητες
όπου οι πεταλούδες ερωτοτροπούν
στην κινούμενη άμμο κάποιων ματιών …
Ευδοκιμούν ατελείωτα σενάρια ζωής …
Φυτρώνουν χαμόγελα δίχως πέταλα …
Αρωματισμένες θύελλες κοντοστέκονται
στους πόρους του δέρματος …
Τυφώνες ζηλεύουν …
Κεραυνοί ουρλιάζουν … poison!
Δίχως στίχους …
με βλαβερές εικόνες …
Στάλες νερού σαν σκασμένα λάστιχα
αφήνουν αποτυπώματα στη
λεωφόρο των χειλιών …
Τα δάχτυλα κατασκευάζουν
γκρεμισμένους ήχους
που αμφιταλαντεύονται σε θεμέλια
από χορδές κουρδισμένες
σε tempo λύτρωσης…
Στις φωτιές, αιμορραγεί η στάχτη …
Ένας δείκτης συντονίζει πυξίδες απόγνωσης …
Το νυστέρι χαράζει την μάσκα
του αινίγματος …
Το έντομο της σιωπής
θα προκαλέσει χάος στα κουρδισμένα
φτερά του φλεγόμενου μύθου …
Είμαστε κ οι δύο χαρακωμένοι …
Κόκκινο έσταξε στο βαμβάκι της δημιουργίας …
Την αγάπη μου … στις σκέψεις σου …
Τα νιώθω μου, στο άλικο αίνιγμα που πλένει την σιωπή σου …
Η χαρακιά μου … τα πιστεύω σου …
tango ...
