Κάποια μέρα
θα σου διηγηθώ
την ιστορία των κινήσεων …
την αδιανόητη μοναξιά
της πορείας προς εσένα …
ότι ψιθυρίζει το σκοτάδι
στην ευλυγισία μιας απαγχονισμένης λάμπας …
κάποια μέρα ,
θα είσαι η μόνη έξαψη στο βουβό μου παραμύθι
δάκρυ σκιάς ,
υπόκλιση στο προσκεφάλι της οργής …
κάποιο βράδυ λευκών σεντονιών,
θα σε αγκαλιάσω στην σκηνή των εραστών
με μπράτσα παντομίμας …
Είναι βάρβαρη η τέχνη του έρωτα
διαμελίζει τους ήχους
(μετρούσα τα σκορπισμένα σου διαστήματα )
επινοεί σκαριά υποδήματα
για να διανύσω χορεύοντας
τις επιφανειακές σου παγιδευμένες αρνήσεις …
Δεκανίκια πόδια τυλίγονται
μετέωρα στο κενό της μέσης σου
καρέκλες κλουβιά ,
υπάρχουν για τις καθιστές κινήσεις
στην προδοσία της σιωπηλής στάσης …
Στο παιχνίδι των διαφορών
έληξε ο χρόνος της λεπτομέρειας …
Ενθουσιάστηκε το πλήθος
επιβεβαίωσε την περιέργεια της ταυτότητας του …
Εφυγε …
tango …
P.S : εξουσιοδοτώ τον σκηνοθέτη των οφθαλμών
να διαλέξει το ίδιο θεϊκό λάθος …
